مراسم افتتاح یک پادگان ارتش در مشهد 

غضنفر آذرفر 

ارتشی قهرمان 

اسطوره طراحی و اجرای عملیات پیروزمند موفق کربلای 7

مرد پولادین 

درود بر غیرت و شجاعت شما 

اینها هستند نمونه هایی از راز سربلندی ایران سرافراز اسلامیمان 

درود خدا بر همه ارتشیان دریا دل و آسمانی 

 بوسه فرمانده بر پوتین‌های سرباز

سروان علیرضا برجعلی از عملیات غرور‌آفرین کربلای ۷ می‌گوید: وقتی ما در ارتفاع دارغان مستقر بودیم، اطلاع دادند که فرمانده جدید لشکر برای بازدید می‌آید و دقایقی بعد، یک فروند بالگرد آمد و شهید صیاد شیرازی با تیمسار آذر فر از آن پیاده شدند. به طرف آن‌ها رفته و ادای احترام کردم. 

تیمسار آذرفر که مرا از قبل می‌شناخت، با دیدنم لبخندی زد و به شوخی گفت: «پسر، تو‌ مگر بزکوهی هستی که هر جا ارتفاع بلند می‌بینی، روی آن سبز می‌شوی؟!» این را نیز بگویم که ملاقات قبلی من با تیمسار آذرفر، در ارتفاع سوران بود و منظور تیمسار اشاره به آن بود. لبخندی زدم و گفتم: «جناب سرهنگ، هر جا لازم باشد، ما می‌رویم». ایشان مرا در آغوش گرفت و پس از ابراز مهر و محبت خود، از وضع منطقه پرسید. ایشان را توجیه کردم. 

بلافاصله به جمع سربازان و درجه‌داران آمدند و پس از یک سخنرانی مبسوط، به طرف یک سرباز رفت و بر پوتین او بوسه زد. با این کار ایشان، سربازان روحیه گرفتند، به‌طوری که اگر آزادشان می‌گذاشتیم، تا قلب بغداد هم پیش می‌رفتند. این حرکت ایشان آن قدر به نیرو‌ها روحیه داده بود که به قول معروف، هیچ کس کم نیاورد و همه با شوق و علاقه به حراست از آن منطقه راهبردی پرداختند.

علیرضا حمیدی نیروی وظیفه تحت امر امیر سرتیپ آذرفر در مریوان سال ۵۹ در خاطراتش در مورد این عملیات می‌گوید: این عملیات در ارتفاع دو هزارو‌پانصد‌و‌نوزده متری از سطح دریا در هوای بسیار سرد منطقه و پوشیده از برف که ارتفاع برف به حدود۳ متر می‌رسید، شروع و رزمندگان لشکر ۶۴ ارومیه توانستند سنگین‌ترین شکست را به دشمن بعثی وارد کنند. 

یکی از نکات مهم این عملیات، تماس امام راحل با بی‌سیم با فرمانده عملیات بود. ایشان پس از پیروزی رزمندگان اسلام از امیر آذرفر و همه نیروهای عمل‌کننده تقدیر کردند. امیر آذرفر در سال ۱۳۵۹ بر اثر اصابت ترکش خمپاره ضدانقلاب در پادگان مریوان از ناحیه دو پا مجروح شدند. ایشان یکی از جانبازان اسطوره نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در ۸ سال دفاع‌مقدس نیز هستند. شجاعت، عشق و وفاداری به ولایت و ایران، متانت و علاقه وافر به همه نیروهای تحت امر خود از امیر آذرفر اسطوره‌ای جاودانه ساخته است.

نیمه شب بود. ساعت حدود یک شب رفتم پشت سنگرش، یک زیلوی برزنتی جلوی سنگر بود و یک پشه بند. پشه بند را زدم کنار و می خواستم صدایشان بزنم که دیدم که صدای تضرع از داخل می آید دلم نیامد که حالشان را دگرگون کنم. زیلو را کنار زدم و پوتینم را هم در نیاوردم و رفتم گوشه سنگر نشستم. این مرد را وقتی در روز می دیدیم همچون یک شیر در کوهستان رفت و آمد می کرد و اسلحه را هم در دست می گرفت، تصور اینکه با آن هیبت و صلابت  و با آن قیافه نظامی اینطور خاکسار باشد در عبادت، برایم تصور سختی بود.